ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ART CONCEPTUEL

Αναφέρεται στις πρωτοπορίες του τέλους της δεκαετίας του ’60, υποβάλλοντας ερωτήματα για το νόημα και τη σκοπιμότητα της καλλιτεχνικής χειρονομίας. Μετά το 1965 οι καλλιτέχνες δίνουν το προβάδισμα στην ομιλία για τη διάδοση και την αντίληψη του έργου. Οι ιδέες μπορούν να είναι έργα τέχνης.

ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ

IN SITU

Έργο που πραγματοποιείται επί τόπου σε συνάρτηση με το χώρο που παρέχεται, προκειμένου να υπάρχει μια αλληλεπίδραση του έργου με το περιβάλλον.

HAPPENING

Επικοινωνία ανάμεσα στην “τέχνη” και τη “ζωή”. Με τη βοήθεια φίλων ποιητών και συγγραφέων, δημιουργούν εκδηλώσεις που συνδυάζουν ζωγραφική, χορό, ποίηση, μουσική, φιλμ, διαφάνειες, δίσκους, ραδιόφωνα, που ο μοναδικός δεσμός τους είναι η ταυτόχρονη ύπαρξή τους στον ίδιο τόπο (Ο J.Cage, Claes Oldenburg, Jim Dine, Yoko Ono). Μοιάζουν με μικρά θεατρικά έργα, πραγματικά “κολάζ δράσεων”.Είναι η πανίσχυρη επιβεβαίωση της ελευθερίας του καλλιτέχνη.

Ορισμένοι καλλιτέχνες σχηματίζουν μια ομάδα με το όνομα Fluxus,1961.Χάρη στο Fluxes το Happening εξαπλώνεται γρήγορα στο Παρίσι, στη Βιέννη, στο Ντίσελντορφ, στο Μπουένος Αύρες, στο Τόκιο και στο Λονδίνο.

GRAFFITI-EAST VILLAGE

Επιθυμία να αφήσει τη σφραγίδα του σε έναν ανώνυμο και απάνθρωπο αστικό χώρο, εκδήλωση οικειοποίησης της πόλης που κρύβεται μέσα στο δαίδαλο των κτιρίων και των σκοτεινών δρόμων, υπογραφές που γράφονται στα γρήγορα με σπρέι στους σταθμούς του μετρό ή πάνω στα ίδια τα βαγόνια, το γκράφιτι είναι πάνω απ’ όλα, στη Νέα Υόρκη όπως και παντού, ένα κίνημα εξέγερσης, ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Το γκράφιτι tag(ψευδώνυμο υπογεγραμμένο με σπρέι) των Πορτορικανών και των Μαύρων έπαιζε με τους όγκους και τα χρώματα και αψηφούσε, με τη σχεδόν πανταχού παρουσία του, τις δημόσιες αρχές, που απαγορεύουν αυτή την πρακτική (αυτοί που έκαναν το γκράφιτι κινδύνευαν να τιμωρηθούν με βαριές ποινές, από πρόστιμο μέχρι φυλάκιση).

Οι νεαροί καλλιτέχνες βρήκαν εκεί ανέλπιστους τόπους έκθεσης, περισσότερο πολυσύχναστους και από τις πιο σημαντικές γκαλερί.

Παραθέτουμε απλώς μερικούς καλλιτέχνες: Keith Haring, Rhonda Swilling και Jean-Michel Basquiat (προέρχονται από τις εξαθλιωμένες συνοικίες της Νέας Υόρκης), Mike Bildo, Future 2000, Walter Robinson, για να αναφέρουμε μόνο τους πιο γνωστούς.

Η τέχνη του γκράφιτι πέρασε τον Ατλαντικό. Στη Γαλλία πήρε αρχικά τη μορφή χαρτονιών-“οδηγών”, που έχουν κομμένα πάνω τους διάκενα όπου, όταν ρίξεις με το σπρέι την μπογιά, αφήνουν στους τοίχους αμέσως αναγνωρίσιμα σήματα και δεν άργησαν να εξαπλωθούν σημαντικά, κυρίως χάρη στους μαρκαδόρους και τα σπρέι ενός πλήθους κρυφών καλλιτεχνών του tag. Σιλουέτες που θυμίζουν φαντάσματα και είναι ζωγραφισμένες στους τοίχους- μαύρες σκιές του R.Humbleton ή λευκά κορμιά. Η ομάδα Speedy-Graphite φτιάχνει υφάσματα, εκδίδει εφημερίδα και διαθέτει τώρα το fun club της.

Παρ’ όλ’ αυτά το γκράφιτι διατηρεί μερικές φορές ένα πολιτικό, κοινωνικό ή απλώς ποιητικό μήνυμα(που έχει ξεχαστεί στις ΗΠΑ).