|
อยากเจอ...แต่ไม่เจอ... ไม่อยากเผลอ...แต่ก็เผลอ... เผลอใจ...คิดถึงเธอ... แต่ไม่เจอ...คิดถึงจัง... หรือรักจากไกล...กลายเป็นอื่น... ค่อยจืดจางความรัก...เคยสดชื่น... เป็นขมขื่นกล้ำกลืน...ชอกช้ำใจ... คงเหลือเพียงใจที่คล้าย...ว่างเปล่า... ดูเงียบเหงาเจ็บจำ...ซ้ำหวั่นไหว... เจ็บลึกลึกสุดใจ...ว้าวุ่นวาย... เธอจากไกลรักกลับกลาย...ตายทั้งเป็น... ใจร้องก้องใจ...ดังใจสุดเหนื่อยล้า... ฟ้าร้องก้องใจ...สายฝนดังน้ำตา... ใจร้องก้องฟ้า...เกินกว่าฟ้าก้องใจ... มีเธอหัวใจสุขชื่น...ผ่านวันคืนสุขหัวใจ... เก็บรอยยิ้มมาเฝ้าฝัน...เก็บความสุขอันยิ่งใหญ่... ได้มีเธอในหัวใจ...ไม่ต้องการสิ่งใด....แล้ว.... คือเธอคือทุกสิ่ง...คือรักแท้จริงจากใจ... มีเธอคือความหมาย...คือหัวใจคือรักจริง... คงมีเพียงเท่านี้...ที่หัวใจบอกทุกสิ่ง... อุ่นไอรักใจพักพิง...ยิ่งรักเธอเพิ่มทุกวัน..... ฉันไม่ใช่คนใจดีเหลือล้น... ฉันไม่ใช่ใครที่คอยอดทน... ฉันไม่ใช่คนสำคัญของใครใคร... ฉันไม่มีให้หรอกถ้อยคำรัก... ฉันไม่มีคำทายทักที่สดใส... ฉันไม่มีดอกไม้ช่อใหญ่ใหญ่... ฉันไม่มีหรอกใครใครนอกจากเธอ... แต่ก็คงดีกว่าที่จะเป็นเธอ... ให้ฉันเสียใจยอมได้เสมอ... ทุกอย่างเพื่อเธอตัวฉันยินยอม... ให้ฉันแหลกเหลวเลวร้ายเท่าไร.... ถูกย่ำหัวใจอย่างไรก็พร้อม... แม้ลึกสุดใจจะตรมตรอม... เพื่อเธอฉันยอมสูญเสียหัวใจ... ต่างหัวใจคอยเกื้อกูล... แรงใจแรงเกื้อหนุน... ยิ่งอบอุ่นดวงหัวใจ... ดูแลกันและกัน... คอยแบ่งปันเอาใจใส่... ด้วยรักรักมากมาย... จากหัวใจมอยให้เธอ... เป็นเพื่อเราเมื่อเหงาเมื่อเหว่ว้า... ช่วยผ่อนคลายกายใจยามเหนื่อยล้า... ที่ปรึกษาทุกข์สุขทุกเรื่องราว... ได้พูดคุยได้รู้จักได้ทายทัก... ได้พิงพักหัวใจที่เหน็บหนาว... ได้ผ่อนคลายใจร้องสุดอบอ้าว... เป็นเพื่อนเราเมื่อเหงาเพื่อนเข้าใจ... ทางไหนก็เงียบเหงา...ใยตัวเราช่างเดียวดาย... ไร้สิ่งจะไขว่คว้า...ช่างไร้ค่าไร้ความหมาย... หมดแล้วกำลังใจ...หมดใครใครจะเหลียวแล... ไม่มีใจจะคิด....ดูพลาดผิดพาลท้อแท้... ยิ่งนานยิ่งอ่อนแอ...ดูย่ำแย่ลงทุกที.... กายใจช่างอ่อนล้า....ไร้เวลาจะใยดี... ความหวังความยินดี...คงไม่มีอีกต่อไป..... เจ้าชายมดแดง... |