ACT 1
|
de opera |
|
de makers |
|
de cast |
|
de sponsors |
|
Van Den Vos Reinaerde |
|
foto's |
|
recensies |
|
laatste nieuws! |
De eerste acte toont ons het troosteloze beeld van een land, waar zojuist oorlog heeft gewoed. Soldaten trekken zich plunderend, moordend en verkrachtend terug. Wat ze op hun aftocht buit kunnen maken, dat nemen ze mee: huisraad, beesten, ja zelfs mensen worden meegesleurd.
Door dit strijdgewoel baant Isengrimus de Wolf zich een weg in de richting van de Vosseburcht. Isengrimus' rechteroog is verminkt en hij loopt op krukken. Zijn poten doen hem zeer en zijn maag knort. Ondanks het gevaar dat hij zelf in handen zou kunne vallen van de plunderende soldate, geniet hij in volle teugen van de opwinding en ellende om hem heen. Vooral van de gewelddadige ontvoering van een jong meisje door drie soldaten. De moeder die het meisje wil beschermen wordt genadeloos dood geschoten. Isengrimus buigt zich over het lijk en gniffelt: 'Ouil-you-ououil, die is heen, vel over been en stinkt als een ... puist. Ouil-you-ououil ... als Christus, rottend aan zijn kruis.' Isengrimus sleept het lijk weg en vervolgt zijn pad naar Maupertuus.
Met tegenzin laat Hermeline de hongerige Isengrimus binnen. Reinaert de Vos, die zojuist van een strooptocht terugkeert met een schamelige buit, onthaalt zijn vraatzuchtige oom op een stuk touw. 'Veel is er niet en we zijn met velen. Maar wat er is, gaan we met U delen. Touw genoeg voor twee. Knabbel gerust een eindje met mij mee.' Isengrimus gaat echter door met door het huis speuren naar iets substantieels te eten. Ondertussen bepotelt hij op een steeds driestere manier Hermeline, die daar absoluut niet van gediend is.
Reinaert gebaart zijn oom plaats te nemen aan tafel. Uiterst serieus probeert hij zijn oom ervan te overtuigen dat het in de toekomst maar eens afgelopen moet zijn met stelen, liegen, bedriegen en moorden. 'Dat eeuwig bloed vergieten, ik ben het moe, doodmoe.'
Isengrimus' cynische antwoord was te verwachten: 'Gewauwel voor ouwe wijven. Zo was het, is het en zal het altijd blijven. Tot in de eeuwigheid toe.'
Wanneer Isengrimus eindelijk iets eetbaars -een stuk kaas- in huis heeft gevonden en het van Reinaert en Hermeline afgetroggeld heeft, vraagt hij Reinaert of hij de kleintjes mag meenemen om wat te gaan wandelen in het bos. Reinaert staat het toe als teken van zijn goede wil, terwijl Hermeline haar man bezweert nooit de kleintjes in handen van die onverlaat van een Isengrimus te laten. 'U heeft geen hart, alleen maar tanden.'.
Isengrimus is in een opperbeste stemming. Hij voert iets in zijn schild. Hij haalt de kleintjes aan en antwoordt onheilspellend: 'Lieve schatjes, snorrepijpjes. Fris gekmad en net uit bed. Een ondier wat in zulke snoepjes harteloos zijn tanden zet.'
Isengrimus vertrekt met de twee jongen. Reinaert en Hermeline blijven achter, beide gevangen in hun eigen zorgen: Reinaert uiterst gedeprimeerd. Hij ziet het leven zoals hij het geleefd heeft helemaal niet meer zitten. Hermeline vreet zich op in zorgen over aar kinderen. Pas wanneer Tiecelijn van zich laat horen en vertelt dat een groot ongeluk met de kleintjes is gebeurd, schrikt Reinaert op uit zijn lethargie.
Hij vertrekt om te redden wat te redden valt.
| Act 1, Scene 1 | Act 2, Scene 2 en 3 | Act 3, Scene 4 | Act 3, Scene 5 |
Stichting Aa
Artistieke leiding
Jo Willems
Zakelijke leiding
Geert Lameris
Akkerstraat 99a
9717 KZ Groningen
Tel 050 5777858
Fax 050 5777859