Alles is in beweging. Zo ook ik. Een berg om te beklimmen? Nee, die heb ik niet. Ik wil geen mooie plaats bereiken, want vanaf de top zullen andere toppen in zicht komen. Ik heb geen berg, maar een pad. Het pad is pas voor een klein deel bewandeld, en ik probeer er zo bewust mogelijk over heen te lopen. Soms, dan wankel ik even. Soms, zijn mijn sprongen iets te groot, en dan moet ik omkeren om een overgeslagen stuk opnieuw te analyseren. Soms, dan val ik zelfs, en dan moet ik overeind krabbelen. Soms, wanneer ik val, is daar een hand, die ik dankbaar aanpak. Soms huppel ik over het pad. Spring ik over uitstekende wortels en over kuilen. Soms dan slentert ik, en soms ben ik het spoor even bijster. Maar als ik het spoor bijster ben en niet weet waar ik heen moet, zal elke stap de juiste zijn. Het is mijn pad.
Af en toe, nee, eigenlijk voortdurend, kruist mijn pad dat van andere mensen. Ook zij proberen hun pad op een voor hun zo goed mogelijke manier te bewandelen. Verschillende paden, gelijk en toch zo verschillend. Het ene, niet beter dan het ander. Strevend naar ontplooiing. Geen enkel pad is goed, voor meer dan een persoon.

Er zijn mensen die het mooie van mijn pad in zien. Ja... zelfs (!) van mijn misstapjes, of misstappen. En dat maakt mijn pad zo veel malen mooier. Ik ga er soms even van huppelen.