การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์
การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ เป็นการเดินทางไปยังสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใดแห่งหนึ่ง โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษา ชื่นชมและเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพ สภาพธรรมชาติ สภาพสังคม วัฒนธรรม วิถีชีวิตของคนในท้องถิ่นบนพื้นฐานของความรู้และความรับผิดชอบต่อระบบนิเวศ

การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ คือ การท่องเที่ยวธรรมชาติที่ครอบคลุมถึงสาระด้านการศึกษา การเข้าใจธรรมชาติสิ่งแวดล้อมและมีการจัดการเพื่อรักษาระบบนิเวศให้ยั่งยืน คำว่า ธรรมชาติสิ่งแวดล้อมยังครอบคลุมถึงขนบธรรมเนียมประเพณีท้องถิ่นด้วย ส่วนคำว่า การรักษาระบบนิเวศให้ยั่งยืนนั้น หมายถึง การปันผลประโยชน์ต่างๆ กลับสู่ชุมชนท้องถิ่นและการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ

จากคำนิยามข้างต้นนี้ การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ จึงมีองค์ประกอบที่สำคัญ 4 ประการ คือ
1. การท่องเที่ยวธรรมชาติ เช่น การเดินป่า การชมนกหรือสัตว์ป่า การเที่ยวชมถ้ำ น้ำตก การชมพรรณไม้ที่หาดูยาก หรือแม้กระทั่งการชมวัฒนธรรมท้องถิ่น เป็นต้น
2. การศึกษาและเข้าใจธรรมชาติสิ่งแวดล้อม ได้แก่ กิจกรรมการเรียนรู้รายละเอียดของสัตว์ป่า พรรณไม้ โดยวิธีการรับฟังจากมัคคุเทศน์ จากการบรรยาย จากเอกสาร และการศึกษาค้นคว้าวิจัย เป็นต้น
3. การไม่ทำลายสิ่งแวดล้อมหรือการอนุรักษ์ระบบนิเวศ ได้แก่ กิจกรรมการท่องเที่ยวจะต้องไม่ไปทำลายสภาพแวดล้อม หรือสร้างมลพิษ เป็นต้น
4. การมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่น ได้แก่ การแสดงพื้นบ้าน การขายผลิตผลสินค้า การนำชม เป็นต้น

ดังนั้นจะเห็นได้ว่า การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ มิได้หมายความถึงแค่การท่องเที่ยวเท่านั้น แต่ยังมีสาระเกี่ยวโยงกับการอนุรักษ์ การศึกษาและการมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นด้วย ดังนั้นการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์จึงจัดได้ว่าเป็นรูปแบบหนึ่งของการพัฒนาที่ยั่งยืน เพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เพื่อให้ธุรกิจท่องเที่ยวพัฒนาไปอย่างยั่งยืน พร้อมกับเน้นประเด็นด้านการศึกษา การปลูกฝังจิตสำนึกให้ประชาชนในเรื่องระบบนิเวศและที่สำคัญคือ การมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นทั้งในรูปแบบของการสร้างงานหรือการอนุรักษ์ไว้ซึ่งขนบธรรมเนียมประเพณีพื้นบ้าน